Η ανάσχεση του υψηλού ποσοστού ανεργίας στη χώρα παραμένει μια από τις βασικότερες προκλήσεις για την ελληνική οικονομία σήμερα. Στην αντιμετώπιση αυτής της πρόκλησης, σημαντικό ρόλο καλούνται να έχουν οι ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης και οι δράσεις για την βελτίωση των δεξιοτήτων του ενεργού πληθυσμού. Η Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση (ΕΕΚ) έχει μια κομβική θέση σε αυτή την προσπάθεια. Παρόλη την σημασία της ΕΕΚ για την οικονομική μεγέθυνση, οι τρέχουσες επιδόσεις του συστήματος στην Ελλάδα υστερούν σημαντικά σε σχέση με την ΕΕ, τόσο σε σχέση με τη συμμετοχή στην ΕΕΚ για την ανάπτυξη δεξιοτήτων όσο και όσον αφορά την αντιστοίχιση της εκπαίδευσης με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας. Ειδικότερα, η Ελλάδα είναι ουραγός στο ποσοστό συμμετοχής εργαζομένων και επιχειρήσεων σε προγράμματα κατάρτισης, λαμβάνοντας την τελευταία θέση στην ΕΕ, με 18,5% και 21,7% αντίστοιχα. Όσον αφορά την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών ΕΕΚ, οι χαμηλές επιδόσεις της χώρας σε όρους ανεργίας των νέων, μακροχρόνια ανέργων, ανταγωνιστικότητας και κοινωνικής ενσωμάτωσης ευάλωτων και ευαίσθητων ομάδων δεν προσφέρουν ενθαρρυντικές ενδείξεις. Ένα σύγχρονο, αναδιαρθρωμένο και αποτελεσματικό σύστημα ΕΕΚ θα μπορούσε να συμβάλλει σημαντικά στην επίτευξη της Ελληνικής αναπτυξιακής στόχευσης. Προς αυτή την κατεύθυνση, προτείνεται στη μελέτη μια σειρά από παρεμβάσεις ως προς το περιεχόμενο και τη μεθοδολογία των προγραμμάτων, την κοινωνική τους στόχευση και τη διαχείριση του συστήματος ΕΕΚ στην Ελλάδα.
